La Paz, 28 april 2010

Beste Thuisblijvers,

Hier weer een bericht van ons uit het mooie Bolivia!
Het gaat uitstekend met ons en hebben het prima naar ons zin.

Waar waren we gebleven? De laatste mail waren we in Sucre. Hier hebben we lekker uitgerust. 

Zondag zijn we vanaf de plaza van Sucre met de bus naar de zondagsmarkt van Tarabuco gegaan. Daar zien we veel mensen in de regionale klederdracht en we kopen een aantal souvenirs. Het was een kleurrijke markt en we komen in de namiddag terug in Sucre. We bezoeken ´s middags nog de begraafplaats van Sucre, een mooie begraafplaats waar het erg druk is met Bolivianen die hun overleden dierbaren bezoeken met verse bloemen gekocht op de markt voor de begraafplaats.

Maandag hebben we via een lokaal reisbureau een dagtocht geboekt: een inca-trail en een bezoek aan het dorpje Maragua. Met een gids en een chauffeur rijden we in een 4x4 truck ca 1,5 uur naar een hoogte van ca. 3.600 meter waar we aan het begin van de inca-trail komen. De inca-trail is een 1.500 jaar oud pad dat de Inca´s hebben aangelegd in de bergen om diverse oude steden met elkaar te verbinden (Sucre en Potosi). Het is verbazingwekkend hoe goed het pad nog is bewaard en we lopen best comfortabel in 2,5 uur naar beneden. Onderweg zien we een aantal geneeskrachtige planten en typische bomen die alleen boven de 3.000 meter groeien waar de Inca´s vroeger de bast gebruikten als papier. We hebben uitzicht over de krater van Maragua. Het is niet exact bekend hoe de krater is ontstaan. Er zijn drie mogelijke oorzaken: een vulkaan uitbarsting, een meteoorinslag of doordat een Incagod met zijn duimen de krater heeft gevormd. Wij vinden de laatste gezien de herkenbare duimafdrukken aan de rand van de krater het meest plausibel. We hebben een prachtig uitzicht terwijl een donkere regenwolk ons in de verte nadert. Zie foto. ´s Middags bezoeken we nog het dorpje in de krater dat van de buitenwereld is afgesloten. Ze hebben daar geen electriciteit bijvoorbeeld. We hadden verwacht hier authentieke wevende dames aan te treffen maar die bleken in de bergen te verblijven met hun vee.

Dinsdag ochtend vertrekken we vroeg met de taxi naar Potosi. De taxichauffeur heeft gedurende de 3 uur durende rit geen woord gewisseld, zelfs niet met de oude vrouwtjes waar hij onderweg vers geperst vruchtensap van koopt. Eenmaal in Potosi aangekomen merken we dat we op grote hoogte zijn (4.090 m). We hebben beiden last van lichte hoofdpijn en zijn
al bij een korte wandeling door de hellingen van de stad direct buiten adem. We slapen beiden erg licht en worden vaak wakker, in een overigens leuk koloniaals hostal. 

Woensdag is het dan zover: we gaan de ijzermijnen bezoeken. Dit is de dag waar we eigenlijk beiden tegen op zien omdat Nederlanders die we onderweg hebben ontmoet best indruk hebben gemaakt met hun verhalen. Het zou er benauwd zijn en je moet kruipen door lange gangen. Voordat we de mijnen ingaan krijgen we allemaal een gele overall aan. Esther haar broek zit tot onder haar oksels en ze krijgt kaplaarzen maatje 36 aan. Het is een erg krap en tekort kinderlaarsje. Vervolgens gaan we spulletjes kopen voor de mijnwerkers. Zij werken namelijk allemaal voor zichzelf en krijgen niks van de mijncoöperatie, zoals dynamiet. Om de hele dag in de mijnen te kunnen werken, kauwen de mijnwerkers continue op coca-bladeren en drinken alcohol van 96%. Wij kopen daarom wat coca-bladeren, limonade en dynamiet. In de mijnen wordt dit later aan de mijnwerkers uitgedeeld. Nou.... Het is er inderdaad ook benauwd, 35 graden celcius (het voelt als een sauna) en het stinkt vreselijk naar o.a. arsenicum. Dit zijn samen met heel veel stof de vreselijke omstandigheden waaronder de mijnwerkers 8 uur per dag moeten werken voor ca. 30 Bol (3 euro) per dag. De mijnwerkers worden doorgaans niet ouder dan 35-40 jaar. Jaarlijks sterven er ca. 15 mijnwerkers in deze mijn vanwege de gevaarlijke omstandigheden. Op de foto staat Bas met de groep en de gids bij de god van de berg, die door de mijnwerkers met offers van cocabladeren, sigaretten en alcohol dagelijks gunstig wordt gestemd.

Donderdag 22 april staat de busreis naar Tupiza (spreek uit als 2pizza) op het programma. We stappen met onze bagage in een oude bus. We krijgen bonnetjes voor onze grote rugzakken die onderin de bus worden gestopt. Mocht onderweg onverhoopt iemand onze bagage meenemen dan hebben we gelukkig de bonnetjes nog en dat is beter dan niks. Met onze bonnetjes in de binnenzak betreden we de bus en gedurende de eerste drie kwartier van de reis krijgen we van een man, die pal naast ons staat, luid en duidelijk een overtuigend verhaal te horen van de slechte leef en eetgewoonten van de hedendaagse Bolivianen. Allerlei mogelijke ziekten en kwalen komen aan de orde. Maar gelukkig is de oplossing daar: Ginseng! Het zijn pillen die de man in handzame verpakkingen verkoopt. Na dit intro krijgt iedereen een steeksleutel 10-12 millimeter uitgereikt om de schroeven van de hevig trillende bus tijdens de rit om je heen vast te zetten, zodat de bus in één geheel op de bestemming zal aankomen. De stoelen van de bus zijn vanwege slijtage tot kuipstoelen geworden. Bij het verlaten van de stoel horen wij het vertrouwde geluid van het openen van de klassieke Grolsch beugelfles. Na 6 uur zien wij opeens borden van Tupiza! We hadden verwacht dat de rit 9 uur zou duren dus dat viel dan weer mee. We leveren de steeksleutel en onze bonnetjes voor de bagage in en krijgen onze rugzakken onder een laag stof uitgereikt.

In Tupiza aangekomen hebben we behoefte aan een goede nachtrust. Aan het bed ligt het niet, dat is prima. Ware het niet dat overgordijnen in onze kamer ontbreken en wij toevallig voor een grote straatlantaarn slapen. Dit heeft weer als voordeel dat we ´s avonds geen licht aan hoeven te doen. Desondanks slapen we toch goed en staan de volgende morgen klaar om de 4-daagse jeep safari naar Salar de Uyuni te beginnen. 
We zitten samen met een Israëlisch stel en een kokkin en chauffeur/gids in een luxe Toyota Landcruiser. We reizen 4 dagen door de woeste hoogvlakten. We zien prachtige kleurrijke meren met flamingo´s, we ontmoeten een woestijn vos, struisvogels, lama´s en vicunas. Er staan nauwelijks of geen bomen op deze hoogte: 4.000 - 5.000 meter. Het landschap lijkt soms geschilderd door Salvador Dahli en doet ons soms op Mars wanen. We overnachten op 4.200 meter onder zeer primitieve omstandigheden waar het afkoelt tot onder het vriespunt. Gelukkig hebben we drie incadekens per persoon tot onze beschikking dus koud hebben we het niet. De laatste dag komen we aan in de zoutvlakte van Uyuni. Dit is een 15.000 jaar geleden opgedroogde binnenzee. Het voelt alsof we op de noordpool zijn met een temperatuur van een tropisch strand. Na 4 dagen niet douchen komen we ´s middags aan in het dorpje Uyuni. We vinden dat we nog best lekker ruiken, want we hebben deoderant die 5 dagen lang werkt!
´s Avonds vetrekken we meteen met de nachtbus naar La Paz. Deze bus is héél wat comfortabeler dan de bus naar Tupiza en heerlijk onderuit gezakt in de luxe stoelen, voorzien van een heuse steward zoals in een vliegtuig. De eerste drie uur ondergaat de bus toch hevige turbulentie vanwege de slechte wegen. Na 10 uur rijden komen we aan in La Paz. Het is dan 06:00 uur in de morgen. We rijden met een taxi naar ons hotel Rosario, een heel leuk koloniaal hotel waar we nu 2 dagen zijn. Het ontbijt is uitstekend en we zitten midden in het centrum van La Paz waar elke dag markt is. La Paz ligt op 3.660 meter. We zijn inmiddels al goed aan de hoogte gewend.  

Morgen (donderdag 29 april) vliegen we naar Rurrenabaque. We bezoeken daar voor een aantal dagen de pampa´s / jungle en komen daarna terug naar La Paz.

Een aantal wetenswaardigheden:
De toiletbrillen zijn hier van een zacht siliconen achtig materiaal waardoor er bij het plaatsnemen op de bril en reeds voordat er sanitaire handelingen worden gestart er winderige geluiden ontstaan.
Veel taxi´s zijn geïmporteerd uit Japan waardoor het stuur naar links is omgezet. Het dashboard wordt vaak niet aangepast waardoor wij telkens denken dat het stuur is gestolen.

Tot zover onze belevenissen. Het is onzeker wanneer we weer in staat zijn om te mailen, waarschijnlijk pas in een grotere stad in Peru.

Heel veel groetjes en liefs,
Bas en Esther